Dit wordt geen ochtend krant of misschien toch wel. Dat ligt er aan wanneer we weer internet hebben. Volgens de camping waar we nu staan moeten we het hebben, maar de computer beweert anders. Maar eerst de belevenissen van de dag,

Zo’n eerste nacht in de camper is net of je ergens aan het logeren bent. ’t Is effe wennen. Waar wij liggen dat is bekend maar de rest van de spullen ? We hebben ze in ieder geval gevonden want na het ontbijt zijn we vertrokken richting Hope. Was het eerst nog zonnig, de hoop op een zonnige dag verdween al gauw. De regen wat minder snel. We zijn naar Harrison Hot Springs gereden. Een kleine plaats aan een meer met heet water bronnen. Tijdens het rijden werd het even droog. Het idee te gaan wandelen kwam op maar verdween al net zo snel als de regen kwam.

We zijn zonder uit te stappen naar Hope gereden. Daar wilden we de Othell tunnel gaan bekijken. Een project van de Canadese spoorwegen. Die wilden een lijn aanleggen door de bergen bij Hope, Echter na 5 tunnels hebben ze de hoop opgegeven en bleef er een leuke wandeling door 5 tunnels en over 2 bruggen over. Je hebt een schitterend uitzicht over de woeste rivier en het dal waar deze doorstroomt. Kennelijk hadden de weergoden medelijden met ons want toen we uitstapten begon het minder te regen om tijdens de wandeling maar geheel te stoppen. Dat gaf vertrouwen in de rest van de dag.

Na de wandeling zijn we naar het Manning Park gereden omdar het een en ander te gaan bekijken. Het werd noch het een nog het ander. Waren we gisteren laat op de camping, vandaag wilden we er eerder zijn. Daarom bes loten we het een en ander links te laten liggen. Wel hebben we het visitor centrum bezocht en dat hadden we nou net niet moeten doen. De weg waarover we reden was niet erg druk maar toen er voor ons ineens 3 auto’s stil stonden keken we daar wel van op. Maar een auto dwars op de weg met rode zwaai lichten deed ons al iets vermoeden. Verderop zagen we nog meer zwaailichten en dat deed ons het ergste vermoeden. Dat het nog erger kon worden bleek toen een kwartier later een trauma heli landde op de weg. Als een echte ramptoerist hebben we daar een foto van gemaakt. Na 3 kwartier stil gestaan te hebben zagen we in het voorbij rijden een auto op zijn dak. De bestuurder daarvan zal wel verder met de heli zijn gegaan.

We moesten toen nog bijna 200 kilometer rijden naar Osoyoos. We reden door bergen en dalen onder een stralende zon. Inmiddels liep het toch al tegen 18.00 uur en we zouden gauw bij de camping zijn. Het adres daarvan hadden we in Nederland al opgezocht en hier in de TomTom ingegeven. Die zei al wel dat hij het huisnr net kon vinden, maar wij hadden zo iets, dan doen we dat zelf wel. De straat hebben we gevonden maar het huisnr niet. De daarbij behorende camping dus ook niet. Gelukkig waren we er al een paar voorbij gereden dus bij de eerste de beste die ze dat ze vacant waren zijn we gestopt.

Onder een stralend zonnetje hebben we buiten gegeten en zijn daarna naar het meer gelopen dat t/o de camping ligt. Daar naar de ondergaande zon gekeken om vervolgens de binnen kant van de ogen te gaan bekijken.

Morgen gaan we veder naar Vernon. De gehele rit gaat langs een meer, maar daarover meer in ons volgende verhaal